Newcastle

Zalige kerstmis en een gelukkig nieuwjaar!

Na Byron Bay begonnen ik en the jar ons al roadbashend en wavesmashend een weg richting zuiden te banen. Elk stadje dat zich binnen een straal van 50 km van de Tasman Sea bevond werd vakkundig van de kaart geveegd door ik en mijn surfboard from hell,en the Jar and his flaming bodyboard (dat volgens de legende nog door Grigori Yefimovich Rasputin (22 January [O.S. 10 January] 1869 – 29 or 30 December [O.S. 16 December] 1916) himself bereden was). Toen het te heet werd onder onze voeten werd omdat de Australian FBI aka AFBI ons op de hielen zat hakten we onze voeten en hielen af, goten ze vol benzine, staken ze in brand en wierpen ze recht op de hoofden vam alle AFBI agenten. TOEN stuurden ze echt zotte honden op ons af dus verlieten we de kust en maakten een kleine omweg langs Nymboida alwaar Russian Crawl ik bedoel Jack Russel ik bedoel Russel Crowe het kleine maar fijne "museum of interesting things" had neergeplant. Een hele verademing om even de German Partytsunami van de eastcoast te verlaten en in een klap Russel Crowe's (jeugd-)habitat te verkennen. Volgens het mevrouwtje aan de bali was Russel Crowe aka jeugdheld Maximus Decimus Meridius echter een arrogante hotshot die om de zoveel jaar (toevallig toch wel 4 dagen nadat wij er waren zekers) eens een stukske vlees kwam eten met zijn helikopter. Hugh Jackman daarentegen was totaaaaaal anders echt ne keitoffe en ne keiknappe kerel aldus de balivrouw.

GENOEG PLATTELAND brulden we, kropen in onze tractor en ploegden ons een weg terug naar de kust recht door het natural heritage mega super protected holy rainforest.
WOW crazy wat is dat, een gigantische blauwe massa met een lichte deining MET daarvoor een gigantische witte vlakte, dachten we toen we terug aan de kust kwamen. Dat hebben wij nog nooit gezien! Komaan we pakken een plank en proberen erop te gaan staan voor de verandering!
En zo kabbelden de dagen rustig voorbij. Om wat verandering in de zaak te brengen sneed ik 's nachts the Jar zijn rechter oor af waarop hij uit wraak hete motorolie in mijn buis van Eustachius pompte. Uiteindelijk gaf ik hem een verschrikkelijk oplawaai met de motorkap van onze super surf mobiel en toen was het gedaan met lachen.

Op 24 december kochten we een grote dikke enveloppe die we vulden met een 200$ boete voor wildkamperen en 200 kg paardenmest als kerst-extraatje, en stuurden het geheel op naar de boete-innings-dienst-van-Australie aka BIDVA. De dag erna was de koudste, meest regenachtige dag sinds mijn aankomst in Australie, ik dacht bijna dat ik in Belgie was maar toen ik the Jar zijn Austrian moustache zag kwam ik terug bij mijn positieven. We vierden Kerstmis bijbel-style onder een afdak dat beschutting bood tegen de regen en de kou, en werden vergezeld door een ziek vogeltje. Uiteindelijk werd het nog gezellig want we smeten dat ziek vogeltje samen met een kangoeroebiefstuk en wat pinten bier op de barbie en zongen lang vergeten zeemansliederen.

De volgende dag was afscheidsdag, Austria ging onze mega crazy super surfing mobiel afleveren in Sydney, maar Belgium wou niet meer naar die uithoek van de hel terugkeren, dus ik nam de ferry naar Newcastle. Zoals het echte venten gebiedt werden er geen tranen gelaten maar neuzen gebroken en the Jar vertrok met de noorderzon, een spoor van bloed, explosies en gillene vrouwen achter zich latend. Terwijl The Jar in de verte een streep trok door New South Wales kneep ik mijn ogen tot spleetjes tegen de eerste zonnestralen, en dacht terug aan de voorbije 32 dagen. De kille wind speelde kat en muis met mijn Poseidonische baard terwijl een eenzame zeemeeuw een vervlogen meeuwenlied zong voor zijn voorvaderen. Crazy Jar, dacht ik bij mezelf, see you again Austrian friend.

Ik schrok wakker uit mijn verpeinzingen door het hoorngeschal van de ferry, wierp de kapitein over boord en stal het schip. Ik vaarde dwars door de stad tot vlak voor de deur van mijn hostel, legde aan naast mijn bed en stak de sloep in brand. Vervolgens dronk ik 10 kruiken brandewijn en ging een godenstrijd aan met de Newcastlese branding. Die beviel me zo dat ik er op dit eigenste moment nog steeds zit.

Nieuwjaar was iets minder spectaculair (lees: niet spectaculair ( lees: eerder saai ( lees: een bachanaal met 70 Perzische maagden die psychedelische verboden folkloredansen met kangoeores, walibis, en zoutwaterkrokodillen uitvoerden))) dan de gewoonlijk vermits alle cafes in Newcastle sluiten om 1u. Niet getreurd, ik sloot het jaar af met een zonsondergang surf met dolfijnen en startte het nieuwe jaar op ongeveer dezelfde manier maar dan zonder zonsondergang en dolfijnen.

Ik heb hier nog 6 dagen te vullen voor mijn vliegtuig naar Nieuw Zeeland vertrekt en heb aldus mijn CV binnengesmeten in zowat elk cafe hier, dus met een beetje geluk vind ik hier wel een toffe job - want deze stad bevalt me wel en in Australie zijn de lonen naar men zegt 2 tot 3 keer zo hoog als in Nieuw Zeeland maar hier heb ik toch nog efkes snel wat foto's voor jullie lezertjes!