Airlie Beach tot Byron Bay

Ik moet mijn geheugen fameus pijnigen om te herinneren wat er allemaal gebeurd is sinds mijn laatste blogwriting session. Daar komt nog eens bij dat we gisteren den beer uitgelaten hebben in Byron Bay en er dus dikke boenkende mist in mijn hoofd hangt, vergeef me aldus eventuele spellingsfouten en grammaticale oregelmatigheden. 

Ik blader door mijn pictures en zie: 100 foto's van witte stranden. Just! De Whitsundays waren prachtig, picture yourself een postkaart van het paradijs en je hebt  een goed beeld van hoe die eilanden eruit zien. Azuurblauw (denk ik) water, parelwitte stranden, palmbomen, funky fish, en heel veel Duitsers en Britten, amazing! 

Volgende stop na dit loco adventure was Rockhampton aka 'Rocky', de beef capital van Australia. Naar verluidt valt daar niet veel te zien behalve een paar dikke vette biefstukken, dus reden we er vlak naar het centrum om aldaar een dikke lap Fleisch te verorberen en vervolgens te verdwijnen met de noorderzon. Het vermelden waard dat we in Rocky voor 10$ onze grootste, beste, en meest voedzame maaltijd so far aten. 

Voor we het zelf goed en wel beseften gallopeerden we gezwind over de Australische vlakten, onze blonde lokken wapperend in de wind. Onderweg naar onze volgende stop, Agnes Water en The Town of 1770, kregen we te maken met een gigantische spinnekop die probeerde in te breken in onze van. Als ik gigantische zeg bedoel ik echt wel gigantisch, Godzilla-gigantisch. Het werd een bloederige strijd waarbij menig krijger het leven liet maar 800 dagen later moest de dikke spinnekop het bekopen, mede dankzij een spider killing spuitbus van onze Aussie neighbour.

Agnes Water en the Town of 1770 (letterlijk genoemd naar het jaar waarin James Cook zijn racemachien daar parkeerde) waren 2 echt toffe stadjes. Ze claimen 'de meest noordelijke surfstadjes van Queensland' te zijn, maar veel golven waren er niet. We vulden er een dag of 3 met viskes vangen, schone zonsondergangen zien, eten, drinken, en alround chillaxen op het strand. The Jar volgde er een surfles van 17$ voor 3uur, goeien deal, en then all hell broke loose; de instructors waren gemiddeld 40 jaar, en kunnen het best beschreven worden als losgeslagen midlifecrisis-wild met een bierton in hun maag. 5km verder zat ik rustig te verpozen in de bibliotheek en ik hoorde hun YIIIIHAAAAAAAAAAA en WIUUUUUUUUUUU kreten tot ginder. Het beste was dat er 2 gigantische kerels bijwaren die Tiny heetten, maar voor de gemakkelijkheid had de kloekste zichzelf T-bone gedoopt. Anyway, om een lang verhaal kort te maken, we spendeerden 1 nacht @ T-Bone's mansion in the jungle, een mansion gevuld met loco cowboys en muziekinstrumenten. T-Bone said, I hope you like jamming too, and we jammed the night away. Ik haalde mijn beste drum-didgeridoo en congaskills boven en we werden wakker met koppijn. 

Bundaberg ('Bundy') is net als Rocky een industriele stad met weinig om echt trots op te zijn, dus verzinnen ze maar wat. Wij 'bezochten' de beruchte Rum brewery (we deden als wat we gratis konden doen), kochten een fles rum, en gingen 's avonds op het strand naar schildpadden kijken die eieren legden. Behoorlijk uniek, een gigantische schildpad zien bevallen vanaf de eerste rij en vervolgens haar eieren bepotelen. 

De volgende dag vlamden we de Sunshine Coast binnen, de eerste kuststrook waar je effectief fatsoenlijk kunt surfen. We bezochten er nen dikken duin en ik kocht er een megavetcoole 2e hands plank en klungelde de volgende 5 dagen in zowat elke branding aan de Sunshine Coast. Ik was dus zwaar depressief toen we Brisbane binnenreden, waar we pinten dronken in de Irish Pub (off course), en dat ons de volgende dag serieus bekloegen toen we in de brandende zon de stad verkenden. 

Voll Gas cruisden we Brisbane uit, op weg naar German-British Party Paradise ik bedoel the Gold Coast. We reden met een grote boog rond Surfers Paradise, het Ibiza van Australia (en je kan er niet eens surfen) en veroorzaakten a path of destruction door elk stadje dat het waagde op onze weg te liggen. Langzaam maar zeker kwam mijn surfmojo terug en om even te ontsnappen aan de waanzinninge toeristenstroom gallopeerden we 50 km landinwaards naar Nimbin, een hippiestad die ontstond na een soort Woodstock in de jaren '70. Soit, ik dook er met mijn kin op de zwembadbodem dus we sloopten dat hele dorp en fietsten back to the Gold Coast. 

100 waves later bevinden we ons in Byron Bay, een surf-hippie stadje waar de golven en de mensen very mellow zijn. En een blog schrijven met een kater in the crazy Aussie heath valt niet mee. 

Ja ja foto's!